Ruim 5 jaar werk ik met veel plezier als account / projectmanager voor
Colloquium . Fijn bedrijf, toffe locatie, geweldig team en gave job. Een dikke maand geleden is het faillissement, redelijk onverwacht, aangekondigd. Een harde klap die veel meer heeft losgemaakt dan ik voor mogelijk hield. Een emotionele tijd waarin op de werkvloer verdriet, verveling, vriendschap en lol hand in hand gaan. Individueel geldt dat je nadenkt over de toekomst. Wat wil ik nu gaan doen? Waar wil ik uiteindelijk naar toe? Wat vind ik belangrijk? Wat kan ik allemaal en wat kan ik niet? Doordat je baan (1 van de zekerheidjes in je leven) wegvalt, neem je de andere zekerheden ook gelijk maar even onder de loep... je sociale omgeving, je fysieke omgeving e.d. Een periode waar je geconfronteerd wordt met allerlei emoties en met je eigen opti- of pessimisme. Gelukkig ben ik tot op heden erg optimistisch en zie ik de toekomst graag tegemoet!
Ondanks mijn superjob bij Colloquium heb ik wel eens gedacht dat het best eens lekker zou zijn om een periode WW te ontvangen en je dagen geheel naar eigen wens in te vullen. Maar dat was slechts een illusie. Vandaag ben ik veel te vroeg thuis en dat vind ik al niet fijn. Laat staan als dit langer zou gaan duren. Gelukkig heb ik goede vooruitzichten en zie ik het niet gebeuren dat die WW-uitkering nodig is. En indien dat toch het geval is? Nou dan begin ik voor mezelf als fotograaf! Hieronder een illustratieve foto (met mobiel genomen) over het onverwachte faillissement van Colloquium.
